Tweeduizend jaar geleden overleed de Italiaanse
dichter Ovidius. In de eerste jaren van onze jaartelling voltooide hij zijn
METAMORPHOSEN.
In die fantasierijke verhalen vertelt hij hoe meisjes
bomen worden. Of vleermuizen. En hoe jongens uitgroeien
tot zwanen of tot een hert.
En dat allemaal tegen de achtergrond van een druk
universum waarin goden, nimfen en mensen ofwel in de netten van de liefde,
ofwel in de kluisters van de haat en wraak gevangen zitten.
De grondgedachte van de metamorphosen blijft: ‘alles
beweegt, niets blijft en niets vergaat…’
Pakweg 2000 jaar later hebben de cursisten van de
opleiding Schrijven aan onze academie ook hun verbeelding aan het werk
gezet Zij schreven een tekst waarin een gedaanteverandering
zit verwerkt; de ene keer al opvallender dan de andere keer.
Waar is de tijd
dat ik nog gewoon een smartphone in mijn broekzak droeg. Daarvoor had ik al
drie andere modellen versleten. Ofwel hadden ze te weinig geheugen, ofwel
reageerde een scherm niet accuraat op mijn dikke vingers. Of ze deden niet wat ik van hen
verwachtte en startten zichzelf zomaar opnieuw op.
Maar op een uiterst mooie dag kon
ik de hand leggen op het ultieme toestel: de NEXUS 10, uitgerust met de
nieuwste versie van het Android systeem. Alle oude kwalen waren met de
haverklap verdwenen. Hij zorgde voor perfecte foto’s, hij herinnerde mij aan mijn afspraken, hij telde zelfs
mijn stappen zodat ik elke avond kon vaststellen of ik genoeg calorieën had
verbrand. Zijn geheugen was quasi onbeperkt. Wanneer ik dacht dat nog een
app-ke erbij mijn leven wat comfortabeler zou maken, kon ik dat zo binnenhalen.
Meestal gratis als je er de advertenties bijneemt – . Hoe meer ik het toestel
gebruikte, hoe intelligenter het werd en hoe beter het inspeelde op mijn
wensen. Wensen, waarvan ik zelfs niet wist dat ik die had.
Het vreemde was dat het toestel bij
elke uitbreiding ook wat groter werd. Niet veel, telkens enkele millimeter. Dat
was blijkbaar nodig om voldoende plaats te vinden op het scherm of om er
onderaan een knopje aan toe te voegen. Na enkele maanden paste mijn Nexus niet
meer in mijn broekzak en had ik een draagtasje nodig. Dat werd me trouwens door
de leverancier prompt opgestuurd. Ik had inmiddels een upgrade contract voor
het leven. Al snel groeide het toestel
uit tot een heuse tablet en werd het lastig om ermee te telefoneren of om snel
even te kijken hoe laat het was. Maar ook dat probleem werd doeltreffend
opgelost. Ik kreeg automatisch een draadloos oortje toegestuurd en wanneer ik
mompelend een vraag stelde kreeg ik onmiddellijk het antwoord te horen.
Tot ik op een ochtend wakker werd
en op mijn teletablet wou zien hoe laat het was en of er tijdens de nacht
nieuwe mails waren toegekomen. Maar het toestel was verdwenen …
“Het
is 7 uur 42, je hebt drie nieuwe mails bij Telenet en twee bij Gmail. Het is
buiten 19° Celsius, het wordt vandaag zonnig weer met een maximumtemperatuur
van 32°. Goede morgen.” Zo klonk een stem dichtbij.
Verrast draaide ik me om en naast
mij in bed lag een kereltje met een intelligente blik en een opwippende
wijsneus.
“Mag ik me even voorstellen, mijn naam is Android 20, maar
je mag me gerust Andie noemen. Bij elke vraag die je maar kunt bedenken geef ik
je het antwoord. Er is momenteel een interessante aanbieding bij Bol.com. Je
kan er met een fikse korting je verhalen publiceren. Zal ik meteen een
bevestigende e-mail sturen?”
© Rob
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.