dBielen
Ik heb mezelf een paar oordoppen aangeschaft. U
kent ze wel, van die op maat gemaakte siliconen dingen. Ik ben namelijk wat u
een “muziekliefhebber” kunt noemen. En dan is doof worden door je hobby nogal
absurd. Zelfs totaal te vermijden als het even kan. Vandaar dus die rubber
oordingen. Ze zitten al ieder optreden netjes in mijn oren. De blauwe in het linker
en de rode in het rechter. Zoals het hoort. Het helpt ook echt, zo’n rubber
geval in je oor. Ik ga na het concert niet meer naar bed met een vervelende
fluittoon op de achtergrond. De dopjes filteren elk geluid boven een bepaald
niveau naar beneden. Er is alleen een vervelende bijwerking... om de een of
andere reden die een natuurkundige u ongetwijfeld zeer graag zal uitleggen,
zorgt dat er ook voor dat ik stille geluiden beter hoor. Vervelende mensen die
hun mond niet kunnen houden bijvoorbeeld.
Serieus, als je naar een optreden komt, ga dan niet vooraan staan praten met je vriendin. En als je dan toch tegen je zin aanwezig bent, ga dan discreet achteraan staan. Ga iets drinken aan de bar of zo. Mij om het even, maar kom niet met je al even ongeïnteresseerde hartsvriendin naast mij staan om even gezellig bij te kletsen. Ik overdrijf, zegt u? Sta me dan toe u even mee te nemen naar een donker zaaltje in Gent, een paar weken terug. De Britse band Jesu kwam er het beste van zichzelf geven. Mocht het geen belletje doen rinkelen: Jesu is een industrial band opgericht door Justin K. Broadrick, wandelende samplebibliotheek en gitaarmonster. Hij is ook de man achter de al even legendarische industrialformatie Godflesh. Op hun beurt weer bekend voor de songs “Circle of Shit”, Spinebender” en “Crush My Soul”.
Afijn, u snapt het wel; ik was daar niet heengegaan voor een rustig avondje bloemschikken met gepaste achtergrondmuziek. Ik wou harde riffs horen en dreunende, machineachtige drumritmes. En ja, misschien zou ik zelfs dansen!
Of neen, toch maar niet. Gezapig headbangen zou het worden. Samen met de andere aanwezigen. Geheel synchroon en strak in de maat. De verwachtingen waren erg hoog, en ze werden feilloos ingelost door Broadrick en zijn makkers. Zijn gitaar produceerde een vervormde stroom gekerm en de bassist speelde een meeslepend lijntje dat de vullingen in mijn tanden deed rammelen. De drummer sloeg erop los alsof zijn leven ervan afhing en keek met een blik die leek te zeggen: “Dit drumstel heeft mijn moeder beledigd en daarom moet het dood!” Kortom: het was luid.
En toch waren daar die twee grieten. Links vooraan stonden ze. Vlak voor Broadrick, maar met hun rug naar hem toe gekeerd. Schreeuwend in elkanders oor om toch maar boven de muziek uit te komen.
Over hun vriendjes.
Over hoe druk het deze middag wel niet was in de Ici Paris.
Over Kim Kardashian.
Over “de Joris van boekhouding” en hoe ongelofelijk knap die wel niet is.
Enzovoorts.
Enzoverder.
Niemand scheen er zich aan te storen, maar ondergetekende had netjes zijn dopjes ingedaan en kon dus ieder woord glashelder verstaan.
Iedere naam van ieder potentieel nieuw vriendje.
Elk vandaag bij de Hunkemöller gekocht setje.
De vergelijkende test tussen lipgloss van Nivea en die van Kruidvat.
Waarom wenkbrauwen bijplukken noodzakelijk is.
Serieus, als je naar een optreden komt, ga dan niet vooraan staan praten met je vriendin. En als je dan toch tegen je zin aanwezig bent, ga dan discreet achteraan staan. Ga iets drinken aan de bar of zo. Mij om het even, maar kom niet met je al even ongeïnteresseerde hartsvriendin naast mij staan om even gezellig bij te kletsen. Ik overdrijf, zegt u? Sta me dan toe u even mee te nemen naar een donker zaaltje in Gent, een paar weken terug. De Britse band Jesu kwam er het beste van zichzelf geven. Mocht het geen belletje doen rinkelen: Jesu is een industrial band opgericht door Justin K. Broadrick, wandelende samplebibliotheek en gitaarmonster. Hij is ook de man achter de al even legendarische industrialformatie Godflesh. Op hun beurt weer bekend voor de songs “Circle of Shit”, Spinebender” en “Crush My Soul”.
Afijn, u snapt het wel; ik was daar niet heengegaan voor een rustig avondje bloemschikken met gepaste achtergrondmuziek. Ik wou harde riffs horen en dreunende, machineachtige drumritmes. En ja, misschien zou ik zelfs dansen!
Of neen, toch maar niet. Gezapig headbangen zou het worden. Samen met de andere aanwezigen. Geheel synchroon en strak in de maat. De verwachtingen waren erg hoog, en ze werden feilloos ingelost door Broadrick en zijn makkers. Zijn gitaar produceerde een vervormde stroom gekerm en de bassist speelde een meeslepend lijntje dat de vullingen in mijn tanden deed rammelen. De drummer sloeg erop los alsof zijn leven ervan afhing en keek met een blik die leek te zeggen: “Dit drumstel heeft mijn moeder beledigd en daarom moet het dood!” Kortom: het was luid.
En toch waren daar die twee grieten. Links vooraan stonden ze. Vlak voor Broadrick, maar met hun rug naar hem toe gekeerd. Schreeuwend in elkanders oor om toch maar boven de muziek uit te komen.
Over hun vriendjes.
Over hoe druk het deze middag wel niet was in de Ici Paris.
Over Kim Kardashian.
Over “de Joris van boekhouding” en hoe ongelofelijk knap die wel niet is.
Enzovoorts.
Enzoverder.
Niemand scheen er zich aan te storen, maar ondergetekende had netjes zijn dopjes ingedaan en kon dus ieder woord glashelder verstaan.
Iedere naam van ieder potentieel nieuw vriendje.
Elk vandaag bij de Hunkemöller gekocht setje.
De vergelijkende test tussen lipgloss van Nivea en die van Kruidvat.
Waarom wenkbrauwen bijplukken noodzakelijk is.
Alsof de fucking Flair in mijn oor werd
voorgelezen! Ik werd er gek van. Enkele van mijn beroemde boze blikken maakten
geen indruk op de meiden. Een paar eigenhandig gestarte moshpits die “per
ongeluk” tussen de schminkdozen landden hadden ook geen effect en opschuiven
naar de andere kant van de zaal was onbegonnen werk wegens te druk.
Trachten te negeren dan maar. Een hele opgave, maar op den duur lukte het. Zo ongeveer halfweg het laatste nummer van de set had ik bijna geen last meer van de trutten. Een half nummer en een daverend applaus later viste ik de oordoppen uit mijn oren. Ik wou iets gevat gaan zeggen, iets wat ik al het hele optreden in mijn hoofd geoefend had.
“Stond het luid genoeg?”
of
“Amai, wat een lawaai! Ik kon bijna jullie gesprek niet volgen!” Maar voor ik mijn mond kon opendoen hoorde ik de ene griet tegen de andere zeggen “Luid hé! Gaan we buiten een sigaretje roken?” en hop, weg waren ze.
Trachten te negeren dan maar. Een hele opgave, maar op den duur lukte het. Zo ongeveer halfweg het laatste nummer van de set had ik bijna geen last meer van de trutten. Een half nummer en een daverend applaus later viste ik de oordoppen uit mijn oren. Ik wou iets gevat gaan zeggen, iets wat ik al het hele optreden in mijn hoofd geoefend had.
“Stond het luid genoeg?”
of
“Amai, wat een lawaai! Ik kon bijna jullie gesprek niet volgen!” Maar voor ik mijn mond kon opendoen hoorde ik de ene griet tegen de andere zeggen “Luid hé! Gaan we buiten een sigaretje roken?” en hop, weg waren ze.
Zou je ze niet...?
© Jan
