De dagvaarding
Richard
Delacour overloopt zijn lijst. ‘Nog acht zaken te gaan, bijna halfweg,’ denkt
hij. Tevreden stelt hij vast dat zijn lunch met de procureur niet in gevaar
komt.
‘Laat
gedagvaarde Vandewiele binnenkomen,’ zegt hij.
Uit
de gang weerklinkt het getik van voetstappen over de marmeren vloer.
Vreemd, denkt Richard. Was Vandewiele niet een man? Hij neemt het dossier erbij.
Vreemd, denkt Richard. Was Vandewiele niet een man? Hij neemt het dossier erbij.
Naarmate
de voetstappen dichterbij komen, overstemt steeds luider wordend gelach het
getik van de schoenen. De rechter kijkt op van zijn papieren en ziet voor hem de
gedagvaarde staan. Hij kan zijn ogen haast niet geloven. In zijn dertigjarige
loopbaan aan de rechtbank van Iepenaarde
heeft hij nooit zo een regenboog van felle kleuren gezien. Zelfs de hoertjes waren altijd fatsoenlijker
gekleed. Vandewiele draagt een nauw aansluitende wieleruitrusting, in fluorescerend
geel en roze. Zijn natte haar staat in pieken overeind en op zijn geschoren
benen staat kippenvel.
‘Wat
heeft dat te betekenen?’ vraagt de rechter streng.
Het
gelach in de zaal verstomt.
‘U
heeft mij toch gedagvaard?’
‘Dat
weet ik ook wel, maar u ziet eruit alsof u zich heeft ingeschreven voor de
Ronde van Vlaanderen.’
‘Is daar iets mis mee?’
‘Meneer, mag ik u eraan herinneren dat u zich hier
in een rechtbank bevindt? Ik verwacht zeker niet dat u een kostuum draagt. Ik
heb hier al veel gezien: sportschoenen, jeansbroeken,... Maar u spant toch echt
wel de kroon. ’
De
beklaagde staart hem vol verontwaardiging aan. ‘Het is jullie schuld! Jullie
hebben mijn auto in beslag genomen. Alleen met de fiets kon ik hier vandaag geraken.’
‘Kom
maar terug als u wat deftigere kledij heeft gevonden…De volgende!’
De
wielrenner blijft staan. ‘Schandalig is het!’ foetert hij. ‘Dertig kilometer
heb ik deze ochtend door de regen gefietst. En dan vertellen jullie mij
doodleuk dat er in het hele gebouw niet eens een douche is.’ Een agent leidt
hem de zaal uit.
Richard
wrijft zich in de ogen. Het lijkt alsof de felle kleuren en de geschoren benen nog
altijd voor zijn ogen aan het dansen zijn.
© Willem
