De dagvaarding: Luchtige Letters 2016

De dagvaarding

Richard Delacour overloopt zijn lijst. ‘Nog acht zaken te gaan, bijna halfweg,’ denkt hij. Tevreden stelt hij vast dat zijn lunch met de procureur niet in gevaar komt. 

‘Laat gedagvaarde Vandewiele binnenkomen,’ zegt hij.

Uit de gang weerklinkt het getik van voetstappen over de marmeren vloer.
Vreemd, denkt Richard. Was Vandewiele niet een man? Hij neemt het dossier erbij.

Naarmate de voetstappen dichterbij komen, overstemt steeds luider wordend gelach het getik van de schoenen. De rechter kijkt op van zijn papieren en ziet voor hem de gedagvaarde staan. Hij kan zijn ogen haast niet geloven. In zijn dertigjarige loopbaan aan de rechtbank van Iepenaarde  heeft hij nooit zo een regenboog van felle kleuren gezien.  Zelfs de hoertjes waren altijd fatsoenlijker gekleed. Vandewiele draagt een nauw aansluitende wieleruitrusting, in fluorescerend geel en roze. Zijn natte haar staat in pieken overeind en op zijn geschoren benen staat kippenvel.

‘Wat heeft dat te betekenen?’ vraagt de rechter streng.

Het gelach in de zaal verstomt.

‘U heeft mij toch gedagvaard?’

‘Dat weet ik ook wel, maar u ziet eruit alsof u zich heeft ingeschreven voor de Ronde van Vlaanderen.’

 ‘Is daar iets mis mee?’

 ‘Meneer, mag ik u eraan herinneren dat u zich hier in een rechtbank bevindt? Ik verwacht zeker niet dat u een kostuum draagt. Ik heb hier al veel gezien: sportschoenen, jeansbroeken,... Maar u spant toch echt wel de kroon. ’

De beklaagde staart hem vol verontwaardiging aan. ‘Het is jullie schuld! Jullie hebben mijn auto in beslag genomen. Alleen met de fiets kon ik hier vandaag geraken.’

‘Kom maar terug als u wat deftigere kledij heeft gevonden…De volgende!’

De wielrenner blijft staan. ‘Schandalig is het!’ foetert hij. ‘Dertig kilometer heb ik deze ochtend door de regen gefietst. En dan vertellen jullie mij doodleuk dat er in het hele gebouw niet eens een douche is.’ Een agent leidt hem de zaal uit.

Richard wrijft zich in de ogen. Het lijkt alsof de felle kleuren en de geschoren benen nog altijd voor zijn ogen aan het dansen zijn. 

© Willem