20 februari 2015
Beste Peter,
Gisteren kreeg ik een aanvraag voor een kinderfeestje op vrijdag 1 mei. Ik weet dat jullie gezelschap intussen niet meer bestaat, maar zou het mogelijk zijn uitzonderlijk nog een keer op te treden? Het betreft hier een bijzonder belangrijke klant met een groot budget. Hij is bereid 10.000 euro te betalen voor de Kitsch en Quatsch-act. Een kans die we niet mogen laten liggen, vind ik!
Laat mij zo snel mogelijk iets weten, a.u.b.
Vriendelijke groeten,
Gino Bunsing
Manager Kids’ Fun
Als door een slang gebeten springt Peter op van achter zijn bureautje. Het computerscherm wankelt geschrokken. Het is vrijdagavond. Na een vermoeiende week vol vergaderingen had hij uitgekeken naar een rustig weekend thuis met niets anders dan uitslapen, de krant lezen, naar de koers kijken op tv en misschien eens gaan wandelen met de hond. Deze e-mail verpest alles. Nee, hij heeft geen zin om contact op te nemen met Xavier! Geen sprake van! Voor geen geld ter wereld! Niet na wat die onderkruiper hem aangedaan heeft!
Aan de andere kant, 5.000 euro is mooi meegenomen. Net het bedrag dat hij nog nodig heeft voor de tweedehands zeilboot die hij op het oog heeft. En het is al zo lang geleden. Jaren. Kan hij niet een paar uurtjes professioneel zijn en de emoties thuis laten, vraagt hij zich af. Hij geeft er nota bene cursussen over op het werk.
Xavier,
Gino vraagt of we nog één keer willen optreden, meer bepaald op vrijdag 1 mei. We kunnen elk 5.000 euro verdienen. Laat me weten of je het ziet zitten.
Groeten,
Peter
Al uren zit Peter naar het tekstje op het scherm te staren, muis in de hand. Uiteindelijk klikt hij op ‘verzenden’. Hij staat snel op, daalt de zoldertrap af en neemt beneden in de gang de leiband van de hond. Meteen zit Dax kwispelstaartend naast hem. Buiten haalt hij diep adem. De koele avondlucht doet hem goed.
1 mei 2015
Clownspak, pruik, neus, schoenen, decor, schminkdoos… Alles zit in Peters auto. Wie had ook alweer beweerd dat ze daar een bestelwagen voor nodig hadden? Gelukkig heeft hij het ding voor een goede prijs van de hand kunnen doen. Op naar de Bessemstraat in Tielt.
Peter, alias clown Kitsch, met zwarte pruik, rood geruit hemd, oranje overall en gele schoenen, staat te drentelen in een decor van vezelplaat dat in helle kleuren een park moet voorstellen: een boom, een vijver met eendjes, gras, paaslelies… Tussen het reusachtige tv-scherm aan de muur, een glazen salontafel en de deur van het bureau was er net genoeg plaats om het op te stellen. Voor hem tien kindjes van een jaar of acht die hem in uiterste spanning aankijken. Kato, de jarige, zit trots in het midden.
Hij houdt drie verwelkte paaslelies in zijn rechterhand en tuurt het decor rond. Zijn andere hand houdt hij boven zijn ogen. ‘Quatsch, waar ben je!?!’ roept hij. ‘Quatsch!’ ‘Roepen jullie mee?’ vraagt hij aan de kinderen. ‘Quatsch!!!’ klinkt het in koor.
Vanachter de vezelplaten boom verschijnen eerst twee reusachtige, paarse schoenen, dan een pruik met rost, krullend haar en ten slotte de rest van de clown. ‘Ha, daar ben je!’ zegt Kitsch opgelucht. Trots toont Quatsch een ruiker felgekleurde bloemen. ‘Kijk ik eens wat ik geplukt heb voor Kato!’ zegt hij blij. ‘Waar heb je die gevonden?’ vraagt clown Kitsch veel onvriendelijker dan in het script staat. ‘Daar achter…’ probeert Quatsch te antwoorden, maar hij krijgt de kans niet zijn zin af te maken. ‘Mag ik die rode bloem van jou? Dan krijg je mijn linkerschoen,’ probeert Kitsch. Braaf overhandigt Quatsch hem de bloem. Kitsch steekt de bloem bij zijn drie paaslelies en trekt dan zijn schoen uit. Quatsch steekt die onder zijn arm. ‘Mag ik die blauwe bloem? Dan krijg je mijn andere schoen,’ zegt Kitsch. Zo gezegd zo gedaan. Quatsch stopt de schoen onder zijn andere arm. ‘Mag ik nu die grote, witte bloem?’ vraagt Kitsch. ‘Dan krijg je mijn broek.’ De kinderen giechelen. Quatsch aarzelt. Kitsch geeft hem een duw. ‘Geef mij die witte bloem!’ zegt hij kortaf. Quatsch geeft hem een duw terug. Kitsch verliest zijn evenwicht, maar kan zich nog vastklampen aan de boom in het decor. Door de kracht van de boom in zijn rug valt hij voorover op Quatsch en samen belanden ze op de grond. De bloemen en schoenen vliegen alle kanten uit. ‘Wat is dat met u, zeg?’ mompelt Quatsch verbaasd terwijl hij recht probeert te krabbelen. Woedend rukt Kitsch de boom uit het decor en slaat er keihard mee op de rug van Quatsch. ‘Smeerlap!’ roept hij. Even lijkt Quatsch uit het lood geslagen, maar neemt dan de vijver van vezelplaat en smakt die tegen de knieën van Kitsch. De plaat breekt in twee stukken. De kinderen roepen: ‘Oh!’ en houden geschrokken hun handen voor hun mond. ‘Bedrieger! Achterbakse zak! Je hebt mijn vrouw afgepakt!’ gilt Kitsch. ‘Niets van! Ze is me zelf komen opzoeken,’ roept Quatsch terug. Kitsch heeft nu in elke hand een eendje en steekt ermee naar Quatch alsof het gevaarlijke messen zijn. In een reflex deinst Quatsch achteruit, struikelt over de gevallen boom en landt met zijn achterhoofd op de salontafel die stante pede in duizend stukken breekt.
Gealarmeerd door het kabaal komt de vader van Kato uit de keuken gesneld, omgeven door de geur van warme chocomelk. ‘Heren, heren rustig…’ probeert hij de gemoederen te bedaren. Uit voorzorg gaat hij wijdbeens tussen de vechtende clowns en de reusachtige plasma-tv staan. Dan stort Kitsch zich helemaal op Quatsch; die valt om tegen de heer des huizes die op zijn beurt het evenwicht verliest en achterwaarts tegen de tv belandt. Iedereen houdt de adem in. Eerst valt het ding in slow motion van de muur en spat dan uit elkaar. Glasscherven en stukken plastiek vliegen de kamer rond. De kinderen gillen.
Beschaamd slepen Peter en Xavier vijf vuilzakken met brokstukken naar hun auto’s. De heer des huizes slaat hen gade vanuit het deurgat. ‘Bedankt voor de animatie, heren! De rekening volgt!’ roept hij hen na.
© Veerle
