Verhaal: terminus

Terminus

Joeri zet een stap dichter bij de rand van het perron en kijkt achterom naar het informatiebord. Naast de bestemming van zijn trein licht in rode cijfers het aantal minuten vertraging op: vijf. Nog vijf minuten en de hel die zijn leven is, zal voorbij zijn. Net iets voor hem ook: zelfmoord willen plegen omdat zijn leven een aaneenschakeling van tegenslagen is, en dan heeft de trein die hij uitkiest vertraging.
Typisch.

Joeri schuifelt nog dichter bij de rand. De punten van zijn schoenen raken nu de gele veiligheidslijn. Hij zal wachten tot de trein het station binnenrijdt en dan op de rails springen. Gedaan met alle ellende. Nooit meer denken aan hoe Aïsha zijn hart brak. Niet meer hopeloos uitkijken naar nieuwe liefde, naar De Ware.

Het signaal van een naderende trein haalt hem uit zijn overpeinzingen. Joeri zet zich schrap… en springt.

“Opgelet, trein in doorrit” schallen de luidsprekers. Voorzichtig opent Joeri zijn ogen. De trein in doorrit dendert voorbij op het spoor naast hem.
Typisch.

“Gaat het?” vraagt een meisje op het perron. Ze reikt hem haar hand.

Joeri kijkt op, recht in haar stralend groene ogen. “De Ware!” denkt hij. Hij steekt zijn hand uit en hoort nog net zijn trein aankomen.
Typisch.

Jan V.